De waarde van schuldgevoel

Gister vroeg een vriendin aan mij of ik vandaag een half uur tijd had om haar hond uit te laten. Ik voelde me enorm verplicht om haar uit de brand te helpen.

Momenteel vlamt mijn depressie weer op. Ik heb grote moeite met afspraken maken, verplichtingen aangaan en met de dag doorkomen. Ik zag er tegenop om deze hondenafspraak in te plannen en na te komen. Ik kon ook niet tegen haar liegen. Ik had de uren wel. Ik had voor vandaag twee afspraken in mijn agenda staan: Hardlopen en een afspraak met een cliënt, die ik als (vrijwillig) ervaringsdeskundige mag begeleiden. Ik wilde ook nog even naar de bibliotheek en kijken voor een nieuwe fiets.

Ik vond dat de bibliotheek en een nieuwe fiets bekijken, niet belangrijk genoeg waren om daar tijd/energie voor op te eisen. Deze plannen kon ik makkelijk uitstellen. Eigenlijk vond ik dat ik niet het recht had om onbelangrijke dingen te doen. De hond had meer prioriteit. Dat was een probleem, dat opgelost moest worden, door mij. Ze vroeg het aan mij en daarmee voelde ik de verantwoordelijkheid voor haar probleem. Er zitten er meer dan genoeg uren (eerder teveel) in een dag om een half uur vrij te maken om de hond uit te laten. Bovendien is het goed om buiten te zijn en het is goed om in beweging te zijn en het vult weer een half uur van mijn lange dag. Ik had dus geen rationele reden om “nee” te zeggen. ”Ik heb geen zin”, is geen goede reden.

Ik was ook een beetje boos op mijn vriendin. Ik had haar gistermiddag nog gesproken en aangegeven dat het niet goed ging met mij. Hoe kon ze mij dan überhaupt die vraag stellen? Ik vertelde, gisteravond, huilend aan de telefoon dat ik wel tijd had, maar dat het mij niet ging lukken. Ik voelde mij enorm schuldig en verantwoordelijk. Ik maakte van haar probleem, mijn probleem. Direct gaf ze aan dat het goed was dat ik “nee” zei. Ik hoefde me niet schuldig te voelen. Ik moest het schuldgevoel over mijn schouders weggooien en er niet meer aan denken. Ze zou iemand anders vragen.

Haar perspectief was: “ik vraag het gewoon, Judith is vrij om ‘nee’ te zeggen en ik vertrouw erop dat ze dat wél doet”.

Mijn perspectief is: “ik mag géén ‘nee’ zeggen, want ‘geen zin hebben’ of ‘willen winkelen’ is geen goede reden. Mijn plannen zijn niet belangrijk genoeg. Bovendien zadel ik haar met het uitlaatprobleem op. Als ik ‘nee’ zeg word ze misschien wel boos op mij, als ze later hoort dat ik wel tijd had om te winkelen, maar geen tijd had om haar hond uit te laten. Ik vertrouw er niet op dat mijn ‘nee’ gerespecteerd wordt.”

Ik moet oefenen met ‘nee’ zeggen.
Ik mag oefenen met ‘nee’ zeggen.

Ze zegt me altijd eerlijk te zijn of ik iets wel of niet wil doen. Ze zal mijn ‘nee’ accepteren. Het is zo ongelofelijk moeilijk voor mij om zonder ‘goede’ reden ‘nee’ te zeggen. Het schuldgevoel is groot. Het schuldgevoel bleef gisteravond aanwezig. Vanmorgen was het weg. Ik deed mijn hardlooptraining, ik sprak mijn cliënt. Op de terugweg naar huis, leverde ik mijn boeken in bij de bieb en ging langs een fietsenwinkel voor een oriënterend rondje.

Thuisgekomen voelde ik me eventjes relaxt en had ik een vrij gevoel. Het gevoel dat ik vrij ben om mijn eigen keuzes te maken.

Dat ik mag kiezen wat goed voelt voor mij.
Dat ik niet hoef te kiezen wat goed is voor de ander.
Dat mijn plannen waarde hebben.
Dat mijn behoeften prioriteit mogen hebben.
Dat de ander mijn “nee” accepteert.

Home