De theedoos

Vorige week was ik bij Arnie (mijn therapeut). Hij maakte thee en ik dacht na over het te kiezen theezakje uit de theedoos. De vorige keren had ik earl grey en bedacht me dat nu eens wat inventiever zou zijn en koos iets onbekends. Ik haalde het theezakje (kruidenthee) vluchtig door het hete water en observeerde hoe Arnie wel early grey koos en zijn thee donkerzwart liet kleuren. Ik dacht terug aan het jaar dat ik in Engeland au-pair was en mijn thee regelmatig op zijn Engels dronk, erg zwart en sterk mét een plons melk, soms met een beetje honing of suiker. Lekker!

Hij opende met te vertellen dat hij mijn boek ‘de wonderlijke taal der emoties’ gelezen[1] had. Bij aanvang van ons contact had ik hem gevraagd of hij bereid was om mijn (toen nog) manuscript te lezen. Het leek me een mooi startpunt van ons contact. Op deze manier gaf ik hem een gebruiksaanwijzing van mijzelf en kon ik ‘vertellen’ wat ik de afgelopen jaren aan inzichten heb opgedaan. Inzichten waar ik de komende tijd mee aan de slag wil gaan in de hoop dat mijn depressies in aantal en intensiteit afnemen. Vaak lukt het me niet on-the-spot te zeggen wat ik bedoel te zeggen. De woorden vormen zich op zo’n moment gewoon niet of ik ben teveel bezig met wat ik verwacht dat de ander zou willen horen in het gesprek. Een boek schrijven en laten lezen is wellicht een wat drastische actie, maar wel effectief. Ik vond het prettig dat hij de moeite had genomen om zich op deze manier in mijn verhaal te verdiepen.

We hadden het over de werkzaamheid van verschillende therapie vormen en ik gaf aan dat voor mij de behandelrelatie de belangrijkste werkzame stof van therapie is. Hij gaf aan dat de inhoud van een gesprek er vaak minder toe doet. Ik vertelde dat ik het daar wel mee eens ben. Aan de manier waarop iemand een verhaal vertelt kun je immers veel afleiden. Ik haalde diep adem en dacht terug aan een eerder voornemen van mij: experimenteer en oefen. Ondertussen voelde ik het schaamrood naar mijn kaken stijgen en kreeg het ook wat warmpjes, het was onzinnig wat ik ging zeggen, maar ik deed het toch. Ik zei:

“het vergt wel moed om eerlijk te vertellen hoe mijn hoofd werkt, dat kan ook bij dingen die inhoudelijk niet relevant zijn voor therapie. Neem nou bijvoorbeeld die theedoos. Ik zal je vertellen wat ik zojuist allemaal dacht bij het uitkiezen van de thee. Ik dacht: jij weet vast dat ik de vorige vier keer steeds koos voor het gele earl grey zakje. Als ik weer earl grey kies vind je daar wat van, als ik iets anders kies vind je daar vast ook wat van. Misschien moet ik er zelfs wel een vraag over beantwoorden. Waarbij ik dan weer moet bedenken wat jij als antwoord zou willen horen. Bovendien staat de theedoos bovenop de prullenbak waar ik zo mijn theezakje in moet weggooien. Kan ik het maken om de theedoos alvast op tafel te zetten, voordat jij een zakje gepakt hebt, zodat ik mijn zakje direct kan dumpen? Of moet ik mijn zakje langer laten trekken in mijn thee, tot nadat jij je zakje gepakt hebt. Dan krijg ik wel sterkere thee dan ik lekker vind, maar dat accepteer ik dan maar… Je zult het vast onbeleefd vinden als ik de theedoos verplaats. Bewust koos ik ervoor wél de theedoos op de tafel te zetten, zodat ik mijn zakje kon dumpen en geen extra sterke thee hoefde te drinken… Ik vertel je dit om te laten zien hoe mijn gedachten worstelen met zulke simpele dagelijkse dingen.“

De inhoud was totaal onbelangrijk, de context zegt alles. Experimenteren voelt risicovol en kwetsbaar. Tijd voor kop thee, sterke zwarte Earl grey, met een plons melk en een snufje suiker.


[1] Vanaf 1 september online en offline verkrijgbaar in de boekenwinkels