Beste Sinterklaas,

Eind 2018 was het, toen ik voor het eerst van de Socialrun hoorde,
ik las vooral, hoe de Socialrun eigen kracht aanboorde.
Ik wist niet goed waar te beginnen,
duidelijk was al snel dat #meedoeniswinnen.

In maart renden we met team #geefonskleur door het Heuvelland,
er was daar regen, zon, wind, heel veel modder en zand.
Het OndersteuningsTeam stond voor ons klaar onderweg,
wat zorgden zij voor goed entertainment zeg!

Zou het zo simpel kunnen zijn?
niet presteren, alleen meedoen, zo fijn.
Ik concentreerde me eerst alleen op het rennen,
dat ik #meedoeniswinnen breder (in het leven) kon zien, was wennen.

Ik begon met het dragen van het rode bandje,
als ik even niet meer wist, hielp het mij een handje.
Niet alleen nodigde het me uit tot vertellen,
het hielp mij ook mijn besluiten te versnellen.

Zo vroeg ik een subsidie aan, de kans op afwijzing was zeer groot,
het bandje hielp mij want: “#meedoeniswinnen” stond er op het rood.
Ik diende mijn projectaanvraag in,
tot mijn grote verassing werd het een win!

Ik begon ook met het team Fit4Fun samen te stellen,
zodat we met zijn allen de 555km door Nederland konden snellen.
Het hoefde niet snel, langzaam aan was ook goed,
’t gaat er om dat je het samen doet!

Elke rol binnen het team is even waardevol,
De een kan niet zonder de ander, dat is de lol.
Het gaat er niet om dat je wint,
Het gaat er wél om dat je begint.

Dat je stappen durft te zetten,
Dat er anderen zijn die op je letten.
Dat je een knuffel krijgt of geeft,
Dat je ziet wat er bij die ander leeft.

Dus Sinterklaas ik wil graag weer zo’n mooi cadeau dit jaar,
Met “#meedoeniswinnen” , is mijn verlanglijst klaar!

Een uitnodiging

“Zou je een blog voor de Socialrun willen schrijven?”, vroeg Frank mij. Ik voelde me vereerd en antwoordde: “Natuurlijk, wat is het onderwerp en wanneer wil je het hebben?” “Dat mag je helemaal zelf weten, zolang het maar de waarden van de Socialrun laat zien”, was zijn reactie.

Lastig. Ik heb liever een zwart/wit antwoord. Duidelijkheid, grenzen, communicatie over verwachtingen, waar ik dan aan moet voldoen. Of beter gezegd, verwachtingen die ik dan kan overtreffen, zodat ik andere mensen blij kan maken. Zijn antwoord was een grote grijze wolk van mogelijkheden. Ik probeer het deze keer anders te zien. Ik probeer nu kleuren te zien. Ik mag schrijven over wat mij bezig houdt. Over wat ik belangrijk vind.

Mijn geest slaat op hol, bij voorkeur ‘s avonds in bed, als ik eigenlijk wil slapen. De keuzemogelijkheden stapelen zich op. Ik wil zoveel vertellen. De Socialrun is zoveel meer dan een estafetteloop van 555 km in 48 uur door Nederland. De Socialrun staat voor #meedoeniswinnen. Staat voor inclusie en destigmatisering van mensen met een psychische kwetsbaarheid.

Om mijn arm draag ik een blauw en een rood Socialrun armbandje. Nu heb ik nog vaak een trui aan en zijn de armbandjes niet altijd zichtbaar. Soms vraagt iemand mij: “wat is dat eigenlijk, die Socialrun”. Enthousiast begin ik dan te vertellen over de estafette waar ik in september met een eigen team aan mee mag doen. Tegen de tijd dat ik aan kom bij ‘waar het eigenlijk om draait’, merk ik dat ik zenuwachtig word. Dat ik zelfs wat schaamte voel. Dat ik bang ben, voor de vragen en reactie van anderen. Bang voor negatieve reacties vooral.  

Straks wordt het lekker weer. T-shirt weer, dan zijn de armbandjes beter zichtbaar. Ik wil graag vertellen over hoe ik het leven met een chronische depressie vind. Ik schaam me ook voor mijn psychische kwetsbaarheid. Ik schaam me als ik vertel dat ik nu al ruim 2 jaar niet meer werk. Ik voel me minderwaardig. Ik ben bang voor het stigma. Ik ben bang dat anderen mij ook minderwaardig vinden. Ik wil wél vertellen, want ik wil de wereld een klein stukje beter maken. Blij ben ik dus, als mijn armbandje een uitnodigende vraag oproept. Het blijft een split-second inschatting wat ik de persoon over mijzelf wil vertellen.

Ik ‘moet’ er meestal wél, tussen neus-en-lippen door, vermelden op enig moment dat ik wél 16 jaar als accountant heb gewerkt, samen mét mijn chronische depressie. Op het moment dat ik dat vertel, voel ik de verbazing van mensen. Ik voel ook meteen dat ik er dan wél mag zijn. Alsof ‘accountant zijn’ mijn bestaansrecht geeft. ‘Accountant zijn’ geeft in ieder geval aan dat ik niet ‘dom’ ben. Stigma komt niet alleen van die ander. Stigma zit ook in mijzelf. Niet dat ik mezelf zielig vind, maar ik ga er per definitie van uit dat die ander mij ook wel waardeloos zal vinden. Ik dicht die ander een rol toe uit automatisme, zonder te checken of die rol wel passend is.

#meedoeniswinnen, is mijn missie van dit jaar. Ik kan deze missie gemakkelijk koppelen aan het hardlopen. Het laatste jaar probeer ik niet zozeer de voldoening te halen uit sneller en verder hardlopen, maar ik probeer de voldoening te halen uit het meedoen. Op 17 maart start ik met het team van #geefonskleur in Vaals om vanaf daar naar Maastricht te rennen. De kans is heel reëel dat ik wel kan starten maar niet kan finishen. Ik vind het enorm eng om te starten, omdat mijn voorbereiding niet perfect is door een enkelblessure. Mijn zelfvertrouwen was bij mijn eerste marathon gebaseerd op de gedachte: “volg het schema en dan komt het goed”.

Ik zal nu moeten vertrouwen op de kracht van de uitnodiging.
De uitnodiging om met het team mee te rennen.
De uitnodiging om door middel van het dragen van het bandje mijn verhaal te mogen vertellen.

Vreemde trots

Ik heb nooit zo veel waarde gehecht aan ‘diagnoses’, anders dan dat het een mogelijkheid biedt tot communicatie en behandeling. Nu ben ik wel ‘blij’ dat we de ‘vermijdende persoonlijkheidsstoornis’ tot ‘hoofddiagnose’ kunnen bombarderen in plaats van de ‘depressie’.

Mijn psycholoog verhuist van de afdeling Depressie naar de afdeling Persoonlijkheidsstoornissen. Ik ben enorm dankbaar dat ik met haar mee mag verhuizen. Ik had het (nog) niet aangekund om van psycholoog te veranderen. In het verleden heb ik al vaak van behandelaar moeten wisselen. Elke keer moest ik opnieuw uitleggen hoe ik in elkaar zit en bleek de duur van de behandelrelatie steeds te kort om tot de kern te komen. De afgelopen 1,5 jaar hebben we een therapeutische band opgebouwd, waarin zij mij de ‘goede vragen’ stelt en we zo samen tot de kern van mijn hersenspinsels komen. Ik loop niet meer tegen de frustratie (en onbegrip) aan dat ik de trucjes beheers, maar mijn stemming niet beter wordt. Ik durf haar steeds vaker mijn gedachtekronkels uit te leggen. In praktijk verandert er weinig, ik blijf haar ongeveer één keer per week zien. Ik krijg wel een nieuwe psychiater. Met haar maakte ik deze week kennis.

Ik vertelde mijn nieuwe psychiater, dat ik vrijwel het gehele depressieprotocol heb doorlopen. Ze vroeg me of ik ook de MAO-remmers gehad had. Toen ik bevestigend antwoordde, vroeg ze me “dan heb je zeker nog geen ECTs (electroshocks) gehad?”. Toen ik ook hier bevestigend op antwoordde, zag ik lichte verbazing bij haar en ervaarde ik een vreemd gevoel van trots. Trots, dat ik het protocol af had. Trots, dat ik alles geslikt had wat ik moest proberen.

De afgelopen 6 jaar heb ik met flinke tussenpauzen verschillende antidepressiva geslikt. Nu hoef ik nooit meer de zware druk van mijn omgeving te ervaren om toch nog maar een ander medicijn uit te proberen. Het voelde alsof ik een proefkonijn was. Van elk medicijn had ik behoorlijk veel last van de bijwerkingen. Vooral de bloeddrukdalingen waren vreselijk. Ik ervaarde veel druk van mijn omgeving om die bijwerkingen ‘maar te verdragen’ en me te richten op de hoop dat dit medicijn wel zou werken. Ik voelde geen positieve effecten van de medicatie. Ik had wel eens periodes dat ik mij minder slecht voelde, maar dat had ik ook als ik geen medicatie gebruikte. Er was geen link te leggen tussen het gebruik van antidepressiva en mijn stemming.

Ik heb lang gedacht dat ik wel de positieve effecten zou moeten voelen, maar het niet wílde voelen. Dat ik niet genoeg mijn best deed om te voelen dat het werkte. Ik voelde het niet. Ik vond dat ik faalde. Ik stelde mijn omgeving teleur. Want ik zou iets moeten voelen, maar ik merkte niets. Totdat ik een psychiater trof, die mij vertelde dat ik zélf écht verschil zou merken. Toen voelde ik mij wat geruster en gesteund als ik aarzelend vertelde dat ik wéér niets merkte van de medicatie.

Ik had gehoopt dat mijn nieuwe psychiater nog een vorm van slaapmedicatie kon verzinnen en ik had gehoopt dat zij iets kon geven tegen de vage vorm van “jeuk” die ik nog steeds ervaar. Vooral voor het slapen gaan is dat behoorlijk irritant. Soms lijkt het alsof er mieren over mijn huid lopen, die dan ook nog eens gemeen steken. Bij zo’n “steek” trekt mijn hele lijf dan samen als in een soort spierkramp. De psychiater had hier nog wel een filosofie over. Ze dacht dat dit mogelijk een manier van mijn lijf is om met spanning om te gaan. Interessant uitgangspunt. Misschien klopt het ook wel. Ik ervaar het meeste last als ik ‘ontspannen’ ben en geen afleiding heb. Bijvoorbeeld, liggend op de bank, naar een niet al te boeiend TV-programma kijkend en ’s avonds in bed.

Geen nieuwe (slaap)medicatie, wel een nieuw inzicht.

Home

Welkom

Welkom op mijn site. Ik werk nog volop aan deze site, dus kom gerust nog eens terug om de veranderingen te bekijken.

Laat vooral een bericht achter met je feedback.