Afscheid van een vriend

Ik leerde je kennen in de zomer van 2001, in Italië aan het Gardameer.
Ik was meteen verliefd op jou.
We brachten zoveel mogelijk tijd met elkaar door.
Samen buiten in de natuur op vakanties of binnen in jouw woonplaats.
Ik leerde je steeds beter kennen.
Ik zag je in onze hoogtijdagen wel vier keer per week.
We waren trouwe trainingsmaatjes.

Soms verraste je me, met een moeilijk probleem.
Dan beet ik me in je vast.
Dan droomde ik ’s nachts van je.
Dan zag ik je vormen overdag overal, in muurtjes, in gebouwen, op straat.
Dan probeerde ik steeds opnieuw een oplossing ter verzinnen,
je even iets zachter of juist harder vast te houden,
de positie van mijn handen of voeten aan te passen,
net zolang tot ik jouw probleem had opgelost.

Je leerde me een hoop.
Over doorzetten en niet opgeven.
Over vallen en weer opstaan.
Over steeds maar weer opnieuw beginnen.
Over onverwachte successen.
Over onverwachte mislukkingen.

Je maakte me sterker als ik me sterk voelde.
Je gaf me een doel.
Je zag me ook als ik het zwaar had, meestal was ik dan bang voor je.
Toch bleef ik je ook in zware tijden opzoeken.
In de hoop dat ik de angst kon overwinnen.
In de hoop dat het goede gevoel weer terug kwam.
Dat we weer samen konden bewegen alsof we dansten, in een flow.
Dat we samen weer een probleem konden oplossen.
Dat we samen succes konden vieren, ook al was de blijdschap van korte duur.

Gisteravond kwam het besef dat ik je voor de laatste keer bezocht.
Ik probeerde, na je ruim 6 maanden niet te hebben gezien, nog één keer met je in gesprek te komen.
Het gevoel was als vanouds.
We dansten even samen.
Ik voelde je flow.
Je voelde vertrouwd.

Toch besluit ik nu afscheid van je te nemen.

Het doet me teveel pijn in mijn lijf,
om je aan te raken,
om me aan je op te trekken,
om je vast te houden.

Mijn vingers laten zich niet meer belasten,
mijn schouder laat zich niet meer uitstrekken,
mijn been wil zich niet meer bewegen, zoals jij van mij vraagt.

Ik heb tranen gelaten, mijn besluit staat vast.

Ik kom je vast nog eens opzoeken.
Om een kopje koffie te drinken.
Om naar je te kijken.
Om je nog toch nog even te voelen.

Ik ben je dankbaar voor alle mooie momenten die we samen hebben beleefd.

Dag lieve klimroute.

Dag klimhal.

Dag.

Home

Eén antwoord op “Afscheid van een vriend”

  1. Verdrietig, maar ook iets moois; dat je nu zelf kunt kiezen. Wat maakt je blij en wat maakt je verdrietig. Je kiest nu een ander pad en wellicht kruist deze oude vriend je pad nog wel eens.

Reacties zijn gesloten.